Πρόσωπα - Συνεντεύξεις (8)

Συνέντευξη του Υπ. Παιδείας Κώστα Γαβρόνλου

 Ο στόχος είναι διπλός.

Και «διαβασμένα» παιδιά και «ευτυχισμένα παιδιά»

επιμέλεια Σωτήρης-Απόστολος Παπαναστασίου (Α3)

Τα καθήκοντα στο σπίτι κ. Υπουργέ, καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος από τη ζωή του μαθητή εκτός σχολείου. Υπάρχει κάποια πρόβλεψη ώστε οι μαθη­τές να ολοκληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εντός ωραρίου σχολείου;

Θέλω, καχαρχήν, να σας ευχα­ριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνετε να απαντήσω στα ερωτήματά σας και να σας πω ότι την Διαπολιτισμική Εκπαί­δευση την αντιλαμβανόμαστε ως ένα σημαντικό προνόμιο για την κοινωνία μας καθώς διασφαλίζει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς και αποτελεί ένα βασικό μέσο για την προώθηση της ισότητας ευκαιριών στην εκπαίδευση.

Ως προς το ερώτημά σας, θα συμφωνήσω μαζί σας. Το έχω πει πολλές φορές και έχω δεχτεί και κριτική για αυτό, όμως χαίρομαι που έχουμε την ίδια αντίληψη. Το μοντέλο που περιγράφετε εξελίσσεται σε κυρίαρχο στα σχολεία της Ευρώπης. Οι πρωτοβουλί­ες που εμείς παίρνουμε και θεσμοθετούμε είναι σε αυτή την κατεύθυνση. Δηλαδή, καθιερώ­σαμε τα δύο τετράμηνα ώστε να μειωθεί ο εξεταστικός φόρτος σε όφελος των μαθητών, ενώ ταυτόχρονα εξορθολογήσαμε τη διδακτέα ύλη των μαθημάτων τόσο στα Δημοτικά όσο και στα Γυμνάσια και στα Λύκεια. Και θα γίνουν και άλλα βήματα απο­φόρτισης των μαθητών, αλλά και ουσιαστικής λειτουργίας της μαθησιακής διαδικασίας μέσα στην τάξη, γιατί είναι πεποίθησή μας ότι το παιδί πρέπει να είναι μαθητής στην τάξη αλλά παιδί στο σπίτι και στην υπόλοιπη ζωή του με την οικογένειά του και με τους φίλους του.

Όλοι ξέρουμε την αξία της γυμναστικής. Οι ώρες της όμως μειώνονται και η έλλειψη αθλητικών εγκατα­στάσεων δυσκολεύει ακόμη περισσότερο το μάθημα,ενώ τα επίπεδα παχυσαρκί­ας ανηλίκων στην Ελλάδα αυξάνονται. Τί σκοπεύετε να κάνετε γι’ αυτό το πρόβλημα;

Το μάθημα της Φυσικής Αγωγής διδάσκεται στα Γυμνάσια 2 ώρες την εβδομάδα, όσο δηλαδή διδάσκονται και άλλα μαθήματα όπως η Ιστορία, τα Θρησκευτικά και οι Ξένες Γλώσσες. Το σημαντικό είναι να μην μένουμε μόνο στις ώρες διδα­σκαλίας του μαθήματος, αλλά να δίνουμε πολλαπλά κίνητρα στους νέους να δραστηριοποιού­νται στον αθλητισμό. Τι κάνουμε σε σχέση με αυτό; Θα σας φέρω ορισμένα παρα­δείγματα: Για τέταρτη συνεχό­μενη χρονιά, γιορτάστηκε και φέτος στα σχολεία της χώρας η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού με το σύνθημα «Αθλούμαι - ΧαράΖΩ το μέλ­λον». Αντί για μαθήματα έγιναν δράσεις και δόθηκε η δυνατό­τητα στους μαθητές να συμμετέ­χουν σε οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες, καθώς επίσης και η ευκαιρία να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση. Τον Δεκέμβριο προκηρύχτηκαν οι Πανελλήνιοι Ενδοσχολικοί Αγώνες Καλαθοσφαίρισης 3Χ3 και Ποδοσφαίρου 5Χ5 για το σχολικό έτος 2017-2018. Επιπλέον, η Ελλάδα συμμε­τείχε στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Χειροσφαίρισης που έγινε στο Κατάρ πριν από λίγες ημέρες. Ως προς την παρατήρησή σας για τις ελλείψεις χώρων άθλη­σης, δρομολογούμε πρωτο­βουλίες όπως αυτή που είναι φέτος σε εξέλιξη στην πόλη σας: Υλοποιούμε στο Εθνικό Καυταντζόγλειο Στάδιο Θεσσα­λονίκης ένα καινοτόμο πρό­γραμμα αθλητικών δραστηριο­τήτων με παράλληλες δράσεις πολιτιστικού περιεχομένου για τους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαί­δευσης. Στο πρόγραμμα αυτό πραγματοποιούνται αθλητικές δραστηριότητες, παιδαγωγικά παιχνίδια, γνωριμία με αθλήμα­τα τα οποία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στη μαθητική κοινότητα, εναλλακτικοί τρόποι άσκησης, αναδεικνύοντας και ενισχύοντας τη δημιουργική έκφραση, τη δυνατότητα ανάπτυξης ατομι­κών και ομαδικών δεξιοτήτων, καθώς και βασικές αξίες της ζωής. Παράλληλα οι μαθητές ενημερώνονται για την ιστορία του Εθνικού Καυτανζόγλειου Σταδίου, το οποίο αποτελεί ένα διαχρονικό σύμβολο αθλητισμού και πολιτισμού στο κέντρο της πόλης  της Θεσσαλονίκης.  Μαθαίνουμε ότι σκέπτεστε να αλλάξετε τον τρόπο αξι­ολόγησης στα γυμνάσια και να γίνει όπως στο Δημοτικό, μόνο με χαρακτηρισμούς κι όχι με βαθμούς. Ισχύει κάτι τέτοιο κι αν ναι, ποιο είναι το σκεπτικό σας;
Εκείνο που ισχύει είναι αυτό που εφαρμόζεται ήδη πιλοτικά σε ορισμένα Γυμνάσια.  Δηλαδή, η εξατομικευμένη περιγραφική αξιολόγηση η οποία συνοδεύει την αριθμητική. Θεωρούμε ότι η περιγραφική αξιολόγηση προ­σφέρει ουσιαστική ανατροφο­δότηση στους μαθητές και στις μαθήτριες και μπορεί να βελτιώ­σει πραγματικά τη διαδικασία της μάθησης. Εφαρμόζεται, λοιπόν, πιλοτικά για να δοκιμαστεί στην πράξη, χωρίς ωστόσο να καταρ­γεί τους βαθμούς.

Η ύλη των μαθημάτων σε κάποια βιβλία είναι δύσκολη και δυσνόητη όπως της Ιστο­ρίας. Θα το αλλάξετε αυτό;

Τα βιβλία και ο τρόπος διδα­σκαλίας είναι ένα από τα θέματα που μας έχουν απασχολήσει πολύ. Ήδη το Ινστιτούτο Εκπαι­δευτικής Πολιτικής έχει κάνει σημαντικές προτάσεις και πολ­λές από αυτές έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται με αλλαγές που έχουν γίνει σε σχολικά βιβλία. Αυτό θα συνεχιστεί.
Όπως παραδέχονται με­γάλοι ακαδημαϊκοί δάσκα­λοι, το θέμα δεν είναι να

βγαίνουν από τα σχολεία «διαβασμένα» παιδιά αλλά και ευτυχισμένα παιδιά. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Πώς σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε αυτό, εάν βέβαια συμφωνείτε με την παραπάνω άποψη.

Νομίζω ότι είναι ευδιάκριτο από τις προηγούμενες απαντήσεις μου. Συμφωνώ ότι η γνώση και η μόρφωση δεν μπορεί να αποκόπτονται από την προσω­πική χαρά και ικανοποίηση. Η στείρα γνώση, η παπαγαλία για τον βαθμό, η μηχανιστική μελέτη, κάθε άλλο παρά γίνονται ‘όπλα’ που οδηγούν τον μαθητή σε κάτι καλύτερο στη ζωή του. Ίσως με έχετε ακούσει να λέω ότι πρέπει να αποδραματοποιήσουμε το εξετασιοκεντρικό σύστημα που υπάρχει στα σχολεία, αναφε- ρόμενος κυρίως στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Και αυτό επιδιώκουμε με τις αλλαγές που προτείνουμε. Παράλληλα, πρόσφατα κάναμε σημαντικές παρεμβάσεις στα Γυμνάσια και τα Λύκεια με τις οποίες, μεταξύ άλλων, εισάγουμε το «Πλαίσιο οργάνωσης σχολικής ζωής», που καταρτίζεται με τη συνεργασία διδασκόντων και μαθητικών κοινοτήτων κάθε σχολείου. Έτσι καλλιεργείται η συμμετοχική ευθύνη και ενθαρρύνεται η αυ­τενέργεια, η κριτική σκέψη και ο δημοκρατικός διάλογος βελτιώ­νεται το παιδαγωγικό κλίμα της σχολικής μονάδας. Άρα ο στόχος είναι διπλός. Και «διαβασμένα» παιδιά και «ευτυχισμένα» παιδιά.

Ευχαριστούμε θερμά τον Υπουργό Παιδείας για την παρα­χώρηση αυτής της συνέντευξης

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΦΥΛΛΑΡΑΚΙΑ

«Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς τον αθλητισμό»

Γράφουν οι Χατζηβρέττας Δημήτριος Β3 και  Χωλίδης Χρήστος Γ2

Η σχολική μας εφημερίδα κατάφερε να έρθει σε επαφή με τον διεθνή καλαθοσφαιριστή Δημήτρη Διαμαντίδη και του έκανε ερωτήσεις σχετικά με τα οφέλη του αθλητισμού και την καριέρα του.

Κύριε Διαμαντίδη, ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν έναν καλό αθλητή;

Θεωρώ ότι ένας καλός αθλητής οφείλει να προπονείται σκληρά και συνέχεια, να διαθέτει απόλυτη συγκέντρωση και να μην παίρνουν τα μυαλά του αέρα.

Ποια θεωρείτε ότι  είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας σας;

Η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν η κατάκτηση  του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Εθνική Ομάδα το 2005.

Mπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς αθλητισμό και πώς θα ήταν ο κόσμος αυτός;

Δεν μπορώ να  φανταστώ κάτι τέτοιο, διότι θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δίνει ζωή στον κόσμο.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς νιώθaτε κάθε φορά που παίζaτε μπάσκετ.

Όταν έπαιζα μπάσκετ, κάθε φορά πριν από  το παιχνίδι ένιωθα ένα μικρό άγχος, αλλά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού το άγχος αυτό έφευγε και προσπαθούσα να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω, για να μπορέσω μαζί με τους συμπαίκτες μου να οδηγήσουμε την ομάδα μας στη νίκη και κυρίως να ευχαριστηθώ το παιχνίδι.

 Τι θα λέγατε σε ένα παιδί της ηλικίας μας, για να το πείσετε να ξεκινήσει τον αθλητισμό;

Θα του έλεγα αρχικά να δοκιμάσει να αθληθεί,  γιατί με τον αθλητισμό θα μπορέσει να κάνει φίλους, θα μάθει να συνεργάζεται, θα νιώθει καλύτερα σωματικά αλλά και ψυχικά και θα περνά ευχάριστα.

 Eσείς σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να παίζετε μπάσκετ και τι σας έκανε να θέλετε να το συνεχίσετε;

Η πρώτη επαφή που είχα με το άθλημα αυτό ήταν στην ηλικία των 8 χρονών στην Καστοριά και η αφορμή ήταν η κατάκτηση του Ευρω­παϊκού Πρωταθλήματος της Εθνική ομάδας ανδρών το 1987. Ξεκίνησα από το παιδικό και έφτασα ως και το ανδρικό. Έπειτα, πήγα στη Θεσσαλονίκη, όπου έπαιξα στον Ηρακλή.

 Πιστεύετε πως το ελληνικό μπάσκετ έχει μέλλον;

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν αρκετοί ταλαντού­χοι παίκτες και υπάρχει μέλλον για το μπάσκετ της Ελλάδας. Εδώ και χρόνια, παρόλο που είμαστε μια μικρή χώρα, το ελληνικό μπάσκετ έχει αποδείξει ότι έχει πολλές ικανότητες και μεγάλη ψυχή με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετές διακρίσεις. Οι παίκτες που αγωνίζο­νται αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο και θα συνεχίσουν να κάνουν τη χώρα μας περήφανη.

Ποια ομάδα πιστεύετε ότι θα νικήσει φέτος στην Euroleague;

Δεν είμαι σίγουρος για το ποια ομάδα θα κερδίσει. Πάντως, είναι φανερό ότι κάποιες ομάδες είναι σε ένα υψηλότερο επίπεδο από άλλες και έχουν περισσότερες πιθανότητες να νικήσουν.

Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς νιώσατε όταν αποσυρθήκατε από το άθλημα που σας συνόδευε για μια ζωή;

Τη στιγμή που η μακροχρόνια σχέση μου με το μπάσκετ έφτασε στο τέλος της είχα ανά­μεικτα συναισθήματα Από τη μία, ένιωσα μια αίσθηση χαράς και απερίγραπτης συγκίνησης, γιατί έφερα στη μνήμη μου όλες αυτές τις απίστευτες στιγμές που μοιράστηκα με τους συμπαίκτες μου και τους δυνατούς δεσμούς που ανέπτυξα με αυτούς. Από την άλλη όμως, είναι αρκετά δύσκολο και λυπητερό να αφήνεις πίσω σου τόσες όμορφες εμπειρίες, τόσους ανθρώπους και έναν απαιτητικό αλλά ευχάριστο ρυθμό ζωής και να ξεκινάς κάτι καινούριο. Η αποχώρηση μου από το άθλημα ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Στη ζωή πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε την αλλαγή, την απώλεια και τον πόνο. Ο αθλη­τισμός με προετοίμασε για αυτή τη στιγμή με το να με εφοδιάσει με απαράμιλλο θάρρος, σθένος, δύναμη και αποφασιστικότητα. Όλοι μας, ούτως ή άλλως, χρειαζόμαστε μια αλλα­γή, μια νέα αρχή.

  

Σας ευχαριστούμε πολύ που αφιερώσατε τον χρόνο σας για αυτή τη συνέντευξη και ευελπιστούμε να ξαναέρθουμε σε επαφή μαζί σας.

Λίγα λόγια για τον Δημήτρη Διαμαντίδη

    Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Γεννήθηκε στην Καστοριά στις 6 Μαΐου 1980. Έχει ύψος 1,96 και αγωνιζόταν στις θέσεις πλέι μέικερ και σούτινγκ γκαρντ. Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε συνολικά με τον Παναθηναϊκό 22 τίτλους (9 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 10 Κύπελλα Ελλάδος, 3 Πρωταθλήματα Ευρώπης) και με την Εθνική Ελλάδος ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ (2005) και στο Μουντομπάσκετ (2006)αντίστοιχα.

Συνέντευξη με μία πρόσφυγα, 

 

την συμμαθήτρια μου 

την Μάσουμε!

Γράφει η Κορίτσα Αγγελική B1

Τα τελευταία χρόνια έχει ξεσπάσει πόλεμος σε χώρες της Μέσης Ανατολής και πολλοί άνθρωποι έχασαν το σπίτι τους, τα υπάρχοντά τους, τους ανθρώπους που αγαπούσαν και αναγκάστηκαν να φύγουν για ν’ αναζητήσουν ένα αύριο.

Φανταστείτε να ξυπνούσατε μια μέρα και να βρίσκατε το σπίτι σας βομβαρδισμένο, τα πράγματά σας σκορπισμένα και κατεστραμμένα και τους συγγενείς σας τραυματισμένους, ακόμα και νεκρούς! Για μας φαντάζει αδύνατο να συμβεί κι όμως κάποια άλλα παιδιά το έχουν ζήσει κι έχουν δει αυτή τη φρίκη με τα μάτια τους!

Μια πρόσφυγας, συμμαθήτριά μας, δέχτηκε να της πάρουμε συνέντευξη και να μας μιλήσει για όλα αυτά που έζησε:

Πες μας λίγα πράγματα για το τι έζησες στην πατρίδα σου, πώς ήρθες στην Ελλάδα και πως νιώθεις για όλα αυτά;

«Με λένε Μάσουμε, είμαι 14 χρονών και είμαι πρόσφυγας. Στην πατρίδα μου υπάρχει πόλεμος. Στον τόπο μου δεν υπήρχαν σφοδρές συγκρούσεις, όμως όταν τα αδέρφια μου έβγαιναν έξω, δεν ήξεραν αν θα επιστρέψουν το βράδυ. Γι’ αυτό ήρθα στην Ελλάδα. Μια ακόμη αφορμή ήταν το γεγονός ότι η θεία μου ήθελε να παντρευτώ το γιο της χωρίς τη θέλησή μου. Ένα βράδυ ήρθε ο ξάδερφός μου και μάλωσε με τα’ αδέρφια μου. Εν τέλει, εγώ με το μπαμπά μου και τα αδέρφια μου φύγαμε και από το Αφγανιστάν πήγαμε στο Πακιστάν. Μετά πήγαμε στο Ιράν, όπου μείναμε δυο μήνες. Ύστερα πήγαμε στην Τουρκία, απ’ όπου με βάρκα περάσαμε στην Ελλάδα.

Στη φουσκωτή βάρκα ήμασταν 70 άτομα, ταξιδέψαμε μιάμιση ώρα και το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο. Φτάσαμε στη Χίο, όπου μείναμε μια μέρα και μετά με πλοίο πήγαμε στην Αθήνα, όπου διανυκτερεύσαμε. Την άλλη μέρα, με λεωφορείο ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη όπου εγκατασταθήκαμε στο camp των Διαβατών.

Το camp  είχε τάξεις για να μαθαίνουμε Ελληνικά και Αγγλικά. Στην αρχή ήμασταν κάπου στα 20 άτομα και μετά από εννιά μήνες πήγαμε σε δημόσιο απογευματινό σχολείο, στο οποίο κάναμε μαθήματα περίπου έξι μήνες μέχρι που έφτασε το καλοκαίρι. Τον Οκτώβριο ήρθαμε στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο του Ευόσμου και όλοι οι μαθητές μας καλωσόρισαν και μας συμπεριφέρονται καλά. Είμαι αρκετά ευχαριστημένη πλέον και πιστεύω πως από δω και πέρα όλα θα εξελιχθούν καλά».

Συνέντευξη με έλληνες συμμαθητές για τους πρόσφυγες

Ρωτήσαμε, επίσης, και κάποιους Έλληνες συμμαθητές μας τη γνώμη τους γι’ αυτό το θέμα (Παραθέτω μόνο τα αρχικά των ονομάτων των συμμαθητών μου):

Πώς νοιώθεις για τους πρόσφυγες;

Α. Μ: Νιώθω αρκετά στενοχωρημένη που αναγκάζονται να φύγουν απ’ την πατρίδα τους

Ρ. Δ: Νιώθω ωραία που φιλοξενούμε παιδιά από άλλες χώρες και που κάνουμε καλό σε ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη.

Λ. Π: Νιώθω χαρούμενος που φιλοξενούμε και βοηθάμε τους πρόσφυγες.

Ποια θεωρείς ότι είναι η κατάστασή τους και πώς αισθάνονται τώρα;

Α. Μ: Πιστεύω ότι αρχικά όταν ήρθαν στο σχολείο μας πρέπει να αισθάνονταν περίεργα, γιατί δεν ήξεραν κανέναν και ίσως φοβόντουσαν μήπως δεχτούν μπούλινγκ, αλλά τώρα νομίζω πως έχουν προσαρμοστεί κι έχουν αρχίσει να κάνουν παρέα και με κάποια από τα παιδιά του σχολείου μας.

Ρ. Δ: Πιστεύω πως σιγά σιγά συνηθίζουν το γεγονός ότι άλλαξαν τόπο διαμονής.

Λ. Π: Νομίζω πως δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην καθημερινότητά μας επειδή δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα μας.

Πώς είναι η συμπεριφορά σου απέναντί τους; Πιστεύεις ότι είναι καλή; Αν όχι, γιατί;

Α. Μ: Είμαι απόμακρη γιατί δεν νιώθω οικειότητα και τους βλέπω σαν κάτι ξένο.

Ρ. Δ: Τους συμπεριφέρομαι όπως στα υπόλοιπα παιδιά γιατί δεν μ’ αρέσει να κάνω διακρίσεις.

Λ. Π: Προσπαθώ να είμαι καλός μαζί τους και να τους μιλάω όσο πιο πολύ μπορώ για ν’ αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας.

Θα γινόσουν φίλος/φίλη με έναν/μία πρόσφυγα και θεωρείς πως θα μπορούσες να τον/την εμπιστευτείς;

Α. Μ: Ναι, θα γινόμουν φίλη με μια πρόσφυγα κι αν γνωριζόμασταν καλά μπορεί να την εμπιστευόμουν.

Ρ. Δ: Θα μπορούσα να γίνω απλώς φίλη, αλλά όχι «κολλητή», γιατί δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και δεν θα μπορούσα να εκφραστώ. Δεν θα μπορούσα να τους εμπιστευτώ τόσο, γιατί τους βλέπω σαν ξένους.

Λ. Π: Θα γινόμουν φίλος με έναν/μία πρόσφυγα. Το ότι είναι από άλλη χώρα δεν σημαίνει ότι είναι κακοί.

Πιστεύεις πως είναι σωστό που τα προσφυγόπουλα έρχονται στο ίδιο σχολείο με μας;

Α. Μ: Θεωρώ πως είναι σωστό που τα προσφυγόπουλα έρχονται στο σχολείο μας, ώστε να γνωρίσουν τη γλώσσα μας και ανθρώπους από τη χώρα μας.

Ρ.  Δ: Πιστεύω πως είναι σωστό που τα προσφυγόπουλα έρχονται στο σχολείο μας γιατί είναι διαπολιτισμικό και πρέπει να δέχεται παιδιά από όλες τις χώρες και τα έθνη.

Λ. Π: Κατά τη γνώμη μου, το να έρχονται στο σχολείο μας είναι καλύτερο γι’ αυτούς γιατί συνηθίζουν τη γλώσσα και το νέο περιβάλλον.

Τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση τους; Θα ήθελες να μάθεις ελληνικά; Θα έμενες στην Ελλάδα ή θα έφευγες σε άλλη χώρα; Θεωρείς τη Γερμανία καλύτερο προορισμό;

Α. Μ: Αν ήμουν στη θέση τους, θα ήθελα να μάθω ελληνικά για να μπορώ να επικοινωνώ με τους Έλληνες. Αν πάλι οι γονείς μου αποφάσιζαν ότι θα έπρεπε να φύγουμε, τότε θα έφευγα κι εγώ μαζί τους αναγκαστικά.

Ρ. Δ: Αν ήμουν πρόσφυγας, θα σεβόμουν την Ελλάδα και θα μάθαινα την ελληνική γλώσσα, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω να ζω στη χώρα που με βοήθησε. Θεωρώ την Γερμανία καλύτερο προορισμό γιατί είναι πιο οργανωμένη χώρα, αλλά η Ελλάδα προσφέρει μεγαλύτερη βοήθεια.

Λ. Π: Εγώ θα πήγαινα στην Γερμανία γιατί την θεωρώ καλύτερο προορισμό από την Ελλάδα.

  Όπως συμπεραίνουμε, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το προσφυγικό θέμα στον κάθε άνθρωπο, στο κάθε παιδί, στην κάθε οικογένεια. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η πλειοψηφία είναι θετική απέναντι στο προσφυγικό και πρόθυμη να καλωσορίσει και να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Αυτό βέβαια είναι και λογικό γιατί πολλοί Έλληνες είναι απόγονοι προσφύγων.

 Η γνώμη μου είναι πως το να φιλοξενούμε και να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους είναι πολύ σωστό και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σ’ αυτήν την προσπάθεια. Όμως, το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να σταματήσει ο πόλεμος και να γυρίσουν στον τόπο τους, με τις οικογένειές τους, ώστε να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους. Μέχρι τότε, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα ν’ αποφασίσουν να επιλέξουν πού θα κατοικήσουν και σε ποια χώρα θα εγκατασταθούν.

      Ας σκεφτούμε λοιπόν μήπως είμαστε αδρανείς σε αυτό το θέμα κι ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους και να δραστηριοποιηθούμε!

«Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη

μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
 κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
        και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή…»

                                            Λευτέρης Παπαδόπουλος

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΤΙΝΑΖ

(συνέντευξη με αθλητές μη διαδεδομένων αθλημάτων)

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσίλη Β6

Η Αγγέλα Μπύρου είναι αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ. Σε ηλικία μόλις οχτώ ετών έχει λάβει μέρος σε αγώνες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Την ρωτήσαμε και μας μίλησε για την ζωή της ως αθλήτρια.

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το καλλιτεχνικό πατινάζ;

  Με το καλλιτεχνικό πατινάζ ασχολούμαι τέσσερα χρόνια, δηλαδή από τότε που ήμουν τεσσάρων ετών.

Υπήρχε κάτι ή κάποιος που σε παρότρυνε να ξεκινήσεις;

Όχι, μόνη μου το αποφάσισα.

Δυσκολεύτηκε στις πρώτες προπονήσεις; Πόσο καιρό σου πήρε ώστε να το συνηθίσεις;

Οι πρώτες μου προπονήσεις όταν άρχισα να περπατάω στον πάγο, ήταν λίγο δύσκολες. Για να μάθω να κινούμαι με άνεση μού πήρε ένα με ενάμισι χρόνο.

Πώς ρυθμίζεις τον χρόνο σου με ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα προπονήσεων;

Δεν πηγαίνω σε  άλλες δραστηριότητες, έρχομαι μόνο εδώ.  Έτσι προλαβαίνω να ασχολούμαι και με το σχολείο.

Πώς ήταν η εμπειρία σου στους αγώνες; Ήταν δύσκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου σε μια τόσο σημαντική στιγμή και να αντιμετωπίσεις το άγχος;

Οι αγώνες ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Δεν αγχώθηκα γιατί δεν είχα πολύ δύσκολη χορογραφία, έτσι μπήκα μέσα και είπα θα κάνω ό,τι μπορέσω.

Υπάρχει κάποια κίνηση που σε δυσκολεύει;

Δεν έχουμε ξεκινήσει να μαθαίνουμε νέες κινήσεις. Κάνουμε συχνές επαναλήψεις οπότε δεν υπάρχει κάποια.

Ποια είναι η αγαπημένη σου κίνηση;

Δεν έχω κάποια αγαπημένη, μου αρέσουν όλες.

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να ξεκινήσουν γιατί λένε ότι οι πτώσεις πάνω στον πάγο πονούν υπερβολικά πολύ. Ισχύει;

Είναι ανάλογα πως θα πέσεις. Αν πέσεις με δύναμη θα πονέσεις είναι λογικό Και το να σηκώνεσαι είναι πολύ εύκολο.

Ποιος αθλητής ή αθλήτρια σε εμπνέει περισσότερο;

Είναι πολλοί αθλητές. Αλλά πιο πολύ πιστεύω η Ρωσίδα αθλήτρια Evgenia Medvedeva.

Υπήρξαν στιγμές που ήθελες να τα παρατήσεις;

Ναι, υπήρχαν μέρες που δεν μου έβγαιναν κάποια πράγματα και θύμωνα με τον εαυτό μου και ένιωθα χάλια.

Θα ήθελες να ασχοληθείς στο μέλλον επαγγελματικά ή ως χόμπι;

Θα ήθελα να γίνω αθλήτρια, ίσως και προπονήτρια αργότερα.

Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό πατινάζ;

Θα έλεγα να μην αγχώνεται, είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα. Αν είναι κανείς σοβαρός και δίνει προσοχή σε αυτά που του λένε θα του φανεί πολύ εύκολο.

Ευχαριστούμε πολύ την Αγγέλα που μας αφιέρωσε λίγο από τον χρόνο της και της ευχόμαστε να πραγματοποιήσει όλους τους στόχους της.

ΣΥΝEΝΤΕΥΞΗ ΑΠO ΕΝΑ ΑΘΛΗΤH ΤΟΥ ΧOΚΕΪ

Γράφει η Αλεξάνδρα ΠεΪτζίκα (Β5)

 Είχαμε τα χαρά να μιλήσουμε τον Πάρη Γεωργιάδη, ο οποίος είναι αθλητής του χόκεϊ

Καλημέρα Πάρη σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με το χόκεϊ;

Στα επτά μου.

Ποιος σε παρότρυνε να ξεκινήσεις το χόκεϊ;

Η μητέρα μου γνώριζε την ύπαρξη του παγοδρομίου και μου πρότεινε να το επισκεφθούμε. Εκεί με είδε ένας παίκτης του χόκεϊ και πρότεινε στη μητέρα μου να δοκιμάσω το άθλημα αυτό.

Υπήρξε ποτέ κάποια στιγμή όπου θέλησες  να τα παρατήσεις;

Όχι.

Πόσες ώρες προπονείσαι καθημερινά;

Έξι ώρες την εβδομάδα, δηλαδή (Τρίτη Πέμπτη και Σάββατο) από τρεις ώρες κάθε φορά.

Ακολουθείς κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής;

Παλιότερα ακολουθούσα κάποιο πρόγραμμα, όμως πλέον το έχω σταματήσει γιατί δεν το θεωρούσα απαραίτητο.

Είναι επικίνδυνο σαν άθλημα; Προκαλούνται συχνά τραυματισμοί;

Πολλές φορές μπορεί να προκληθούν τραυματισμοί από λιγότερο μέχρι περισσότερο σοβαροί.

Εσύ είχες ποτέ κάποιο σοβαρό τραυματισμό;

Τραυματίστηκα μια φορά σοβαρά  και μια εβδομάδα απείχα από τις προπονήσεις. Ξεπέρασα γρήγορα όμως τον τραυματισμό μου επειδή η αγάπη μου για το χόκεϊ είναι μεγάλη.

Γενικότερα είναι δύσκολο σαν άθλημα;

Ναι είναι σχετικά δύσκολο, γιατί χρειάζεται καλή τεχνική και να γνωρίζει κάποιος να χειρίζεται το μπαστούνι και το πακ. 

Εσένα πόσο καιρό σου πήρε να το μάθεις;

Ακόμη μαθαίνω

Θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά με το χόκεϊ ή είναι απλά το χόμπι σου ;

Ναι, θα ήθελα στο μέλλον!

Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου !

"Ήθελα πάντα να βοηθάω 

τον συνάνθρωπό μου"

Γράφει ο Παναγιωτόπουλος Γιάννης Β3

Σήμερα έχουμε την ευχαρίστηση να έχουμε κοντά μας την διασώστρια του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (Ε.Κ.Α.Β) την κυρία Κωνσταντίνα Δημητρίου. Η Κυρία Δημητρίου εργάζεται στο Ε.Κ.Α.Β Θεσσαλονίκης.

                            

Κυρία Δημητρίου, είμαστε πολύ χαρούμενοι που σας έχουμε μαζί μας . Θα θέλαμε να μας απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις .

Χαίρομαι που είμαι εδώ και είμαι πρόθυμη να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτηση σας.

Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε, ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε αυτό το επάγγελμα.

Ήθελα πάντα να κάνω κάτι για να βοηθάω τον συνάνθρωπο μου και η τύχη με έστειλε σε αυτό το επάγγελμα.

Μπορείτε να μας πείτε ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτού του επαγγέλματος ;

Καταρχήν, βασικός κίνδυνος είναι η οδήγηση γιατί πρέπει να κινούμαστε γρήγορα. επειδή έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές. Ένας άλλος λόγος είναι τα λοιμώδη νοσήματα, γιατί ακόμα και μια απλή γρίππη για εμάς λειτουργεί μεταδοτικά.

Θα μπορούσατε να μας πείτε ποια είναι τα κριτήρια πρόσληψης σε αυτήν την δουλειά;

Πρέπει να είσαι απόφοιτος Λυκείου για να έχεις το δικαίωμα εγγραφής διετούς φοίτησης σχολή του Ε.Κ.Α.Β και να είσαι κάτοχος επαγγελματικού διπλώματος οδήγησης.

Θα προτείνατε αυτήν την δουλειά στους νέους ;

Εάν την δει σαν λειτούργημα και την αγαπήσει, γιατί είναι δύσκολη σαν δουλειά, ναι θα την πρότεινα.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο που μας διαθέσατε.

Παρακαλώ, πάντα στην διάθεση σας.

Συνέντευξη από την προπονήτρια Schmickler Αλίκη  του καλλιτεχνικού πατινάζ

Γράφει η Κωστάκη Βασιλική (Β5)

Έχουμε την χαρά σήμερα να μιλήσουμε και να αποσπάσουμε πληροφορίες από την κα. Schmickler Αλίκη προπονήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ.

Καλημέρα κύρια Αλίκη, θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες σχετικά με αυτό το άθλημα;

Επιτέλους υπάρχει το καλλιτεχνικό πατινάζ! Τα παιδιά ξεκινούν με ιδιαίτερο μάθημα. Ένα παιδί - ένας δάσκαλος μέχρι να μάθει το παιδί να περπατάει στον πάγο. Αφού τα καταφέρει  μπορεί να γίνει μέλος στο σύλλογο. Προπονείται  τρεις φορές την εβδομάδα. Είναι δύο φορές στον πάγο και η τρίτη προπόνηση έξω από τον πάγο. Ότι άσκηση κάνουμε στο πάγο πρέπει πρώτα να την καταφέρουμε στο δάπεδο.

Πόσα χρόνια ασχολείστε ως προπονήτρια ;

Ως προπονήτρια 3 χρόνια και πριν γίνω προπονήτρια έκανα 12 χρόνια πρωταθλητισμό.

Πόσο χρόνο ασχολείστε καθημερινά ;

Δευτέρα και Τετάρτη είμαι 1 ώρα εδώ, Τρίτη και Πέμπτη τρεις ώρες. Tα μαθήματα πραγματοποιούνται συνεχόμενα και το Σάββατο γίνεται μάθημα τέσσερις ώρες έξω από τον πάγο.

Είναι δυσκολότερο να είστε αθλήτρια ή προπονήτρια;

Αθλήτρια!

Σκεφτήκατε ποτέ να τα σταματήσετε ;

Ποτέ!

Σας γεμίζει αυτό που κάνετε;

Βεβαίως!

Το ξεκίνημα ήταν εύκολο;

Καθόλου.

Ήταν απαιτητική και δύσκολη η προπόνηση σας;

Βέβαια. Έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένη και να ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Ήταν δύσκολο να προπονούμαι τρεις ώρες την ημέρα.

Είστε αυστηρή με τους αθλητές;

Το ελπίζω!

Ο δρόμος ως εδώ ήταν δύσκολος;

Όχι.

Έχετε φιλική σχέση με τους αθλητές σας;

Νομίζω ναι.

Σας περισσεύει ελεύθερος χρόνος για τον εαυτό σας;

Όχι γιατί έχω και μια κορούλα!

Πρέπει να γνωρίζετε και από ψυχολογία;

Εννοείται αυτό!

Πώς ενθαρρύνετε τους αθλητές σας πριν έναν αγώνα;

 Μιλάμε πολύ. Να φύγει και το άγχος για να πάνε όλα καλά

Ποια συμβουλή θα δίνατε στους αθλητές που θα ήθελαν να ξεκινήσουν αυτό το άθλημα

Να έχουν τη θέληση, να ακούν τους γονείς και τον δάσκαλο τους.

Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε!

Από την ομάδα ΔΙΑΣ στα...

 Φυλλαράκια

Γράφει ο Παναγιωτόπουλος Γιάννης Β3

Σήμερα είμαστε τυχεροί να έχουμε κοντά μας τον κ. Αλέξανδρο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος είναι αστυνομικός στην ομάδα ΔΙΑΣ της άμεσης δράσης .

Κύριε Παναγιωτόπουλε, είμαστε πολύ χαρούμενοι που σας έχουμε μαζί μας. Θα θέλαμε να μας απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις.

Kαι εγώ χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ και ελπίζω να μπορέσω να λύσω όλες τις απορίες σας.

Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε, ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε αυτό το επάγγελμα.

Το ότι θέλησα να κάνω αυτό το επάγγελμα, οφείλεται σε δυο λόγους. Πρώτον την επαγγελματική αποκατάσταση (μια σίγουρη δουλειά) και δεύτερον γιατί πάντα μου άρεσε να κάνω το επάγγελμα του αστυνομικού.

Μπορείτε να μας εξηγήσετε, τι εννοείτε όταν λέτε ότι από πάντα σας άρεσε το επάγγελμα του αστυνομικού;

Μετά από 17 χρόνια υπηρεσίας, έχω καταλήξει σε ένα ρητό. "Ο καλός με τους καλούς και ο κακός με τους κακούς". Και για να εξηγήσω τι εννοώ, από μικρός ήθελα να είμαι δίκαιος και να μην ενοχλώ. Επίσης προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι πιο υπεύθυνος και χρήσιμος αστυνομικός για το κοινωνικό σύνολο.

Μπορείτε να μας πείτε ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτού του επαγγέλματος ;

Είναι ένα πολύ επικίνδυνο επάγγελμα γιατί οι κίνδυνοι είναι πολλοί όπως: ατύχημα μηχανής (τραυματισμός), μολυσματικές ασθένειες λόγω κρατουμένων και τραυματισμοί από επίθεση κακοποιών.

Θα μπορούσατε να μας πείτε ποια είναι τα κριτήρια αυτής της δουλειάς;

Ως γνωστόν η εισαγωγή στις σχολές της αστυνομίας γίνεται μέσω των πανελληνίων εξετάσεων. Επίσης χρειάζεται ένα ικανοποιητικό ύψος (1,75 και άνω) όπως και επιτυχία σε αθλητικές δοκιμασίες.

Θα προτείνατε αυτήν την δουλειά στους νέους ;

Θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο που μας διαθέσατε .

Να είστε καλά, πάντα με υγεία.