Συνέντευξη με  μία πρόσφυγα,

  την συμμαθήτρια μου 

την Μάσουμε!

Κορίτσα Αγγελική B1

Τα τελευταία χρόνια έχει ξεσπάσει πόλεμος σε χώρες της Μέσης Ανατολής και πολλοί άνθρωποι έχασαν το σπίτι τους, τα υπάρχοντά τους, τους ανθρώπους που αγαπούσαν και αναγκάστηκαν να φύγουν για ν’ αναζητήσουν ένα αύριο.

Φανταστείτε να ξυπνούσατε μια μέρα και να βρίσκατε το σπίτι σας βομβαρδισμένο, τα πράγματά σας σκορπισμένα και κατεστραμμένα και τους συγγενείς σας τραυματισμένους, ακόμα και νεκρούς! Για μας φαντάζει αδύνατο να συμβεί κι όμως κάποια άλλα παιδιά το έχουν ζήσει κι έχουν δει αυτή τη φρίκη με τα μάτια τους!

Μια πρόσφυγας, συμμαθήτριά μας, δέχτηκε να της πάρουμε συνέντευξη και να μας μιλήσει για όλα αυτά που έζησε:

Πες μας λίγα πράγματα για το τι έζησες στην πατρίδα σου, πώς ήρθες στην Ελλάδα και πως νιώθεις για όλα αυτά;

«Με λένε Μάσουμε, είμαι 14 χρονών και είμαι πρόσφυγας. Στην πατρίδα μου υπάρχει πόλεμος. Στον τόπο μου δεν υπήρχαν σφοδρές συγκρούσεις, όμως όταν τα αδέρφια μου έβγαιναν έξω, δεν ήξεραν αν θα επιστρέψουν το βράδυ. Γι’ αυτό ήρθα στην Ελλάδα. Μια ακόμη αφορμή ήταν το γεγονός ότι η θεία μου ήθελε να παντρευτώ το γιο της χωρίς τη θέλησή μου. Ένα βράδυ ήρθε ο ξάδερφός μου και μάλωσε με τα’ αδέρφια μου. Εν τέλει, εγώ με το μπαμπά μου και τα αδέρφια μου φύγαμε και από το Αφγανιστάν πήγαμε στο Πακιστάν. Μετά πήγαμε στο Ιράν, όπου μείναμε δυο μήνες. Ύστερα πήγαμε στην Τουρκία, απ’ όπου με βάρκα περάσαμε στην Ελλάδα.

Στη φουσκωτή βάρκα ήμασταν 70 άτομα, ταξιδέψαμε μιάμιση ώρα και το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο. Φτάσαμε στη Χίο, όπου μείναμε μια μέρα και μετά με πλοίο πήγαμε στην Αθήνα, όπου διανυκτερεύσαμε. Την άλλη μέρα, με λεωφορείο ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη όπου εγκατασταθήκαμε στο camp των Διαβατών.

Το camp  είχε τάξεις για να μαθαίνουμε Ελληνικά και Αγγλικά. Στην αρχή ήμασταν κάπου στα 20 άτομα και μετά από εννιά μήνες πήγαμε σε δημόσιο απογευματινό σχολείο, στο οποίο κάναμε μαθήματα περίπου έξι μήνες μέχρι που έφτασε το καλοκαίρι. Τον Οκτώβριο ήρθαμε στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο του Ευόσμου και όλοι οι μαθητές μας καλωσόρισαν και μας συμπεριφέρονται καλά. Είμαι αρκετά ευχαριστημένη πλέον και πιστεύω πως από δω και πέρα όλα θα εξελιχθούν καλά».

Συνέντευξη με έλληνες συμμαθητές για τους πρόσφυγες

Ρωτήσαμε, επίσης, και κάποιους Έλληνες συμμαθητές μας τη γνώμη τους γι’ αυτό το θέμα (Παραθέτω μόνο τα αρχικά των ονομάτων των συμμαθητών μου):

Πώς νοιώθεις για τους πρόσφυγες;

Α. Μ: Νιώθω αρκετά στενοχωρημένη που αναγκάζονται να φύγουν απ’ την πατρίδα τους

Ρ. Δ: Νιώθω ωραία που φιλοξενούμε παιδιά από άλλες χώρες και που κάνουμε καλό σε ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη.

Λ. Π: Νιώθω χαρούμενος που φιλοξενούμε και βοηθάμε τους πρόσφυγες.

Ποια θεωρείς ότι είναι η κατάστασή τους και πώς αισθάνονται τώρα;

Α. Μ: Πιστεύω ότι αρχικά όταν ήρθαν στο σχολείο μας πρέπει να αισθάνονταν περίεργα, γιατί δεν ήξεραν κανέναν και ίσως φοβόντουσαν μήπως δεχτούν μπούλινγκ, αλλά τώρα νομίζω πως έχουν προσαρμοστεί κι έχουν αρχίσει να κάνουν παρέα και με κάποια από τα παιδιά του σχολείου μας.

Ρ. Δ: Πιστεύω πως σιγά σιγά συνηθίζουν το γεγονός ότι άλλαξαν τόπο διαμονής.

Λ. Π: Νομίζω πως δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην καθημερινότητά μας επειδή δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα μας.

Πώς είναι η συμπεριφορά σου απέναντί τους; Πιστεύεις ότι είναι καλή; Αν όχι, γιατί;

Α. Μ: Είμαι απόμακρη γιατί δεν νιώθω οικειότητα και τους βλέπω σαν κάτι ξένο.

Ρ. Δ: Τους συμπεριφέρομαι όπως στα υπόλοιπα παιδιά γιατί δεν μ’ αρέσει να κάνω διακρίσεις.

Λ. Π: Προσπαθώ να είμαι καλός μαζί τους και να τους μιλάω όσο πιο πολύ μπορώ για ν’ αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας.

Θα γινόσουν φίλος/φίλη με έναν/μία πρόσφυγα και θεωρείς πως θα μπορούσες να τον/την εμπιστευτείς;

Α. Μ: Ναι, θα γινόμουν φίλη με μια πρόσφυγα κι αν γνωριζόμασταν καλά μπορεί να την εμπιστευόμουν.

Ρ. Δ: Θα μπορούσα να γίνω απλώς φίλη, αλλά όχι «κολλητή», γιατί δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και δεν θα μπορούσα να εκφραστώ. Δεν θα μπορούσα να τους εμπιστευτώ τόσο, γιατί τους βλέπω σαν ξένους.

Λ. Π: Θα γινόμουν φίλος με έναν/μία πρόσφυγα. Το ότι είναι από άλλη χώρα δεν σημαίνει ότι είναι κακοί.

Πιστεύεις πως είναι σωστό που τα προσφυγόπουλα έρχονται στο ίδιο σχολείο με μας;

Α. Μ: Θεωρώ πως είναι σωστό που τα προσφυγόπουλα έρχονται στο σχολείο μας, ώστε να γνωρίσουν τη γλώσσα μας και ανθρώπους από τη χώρα μας.

Ρ.  Δ: Πιστεύω πως είναι σωστό που τα προσφυγόπουλα έρχονται στο σχολείο μας γιατί είναι διαπολιτισμικό και πρέπει να δέχεται παιδιά από όλες τις χώρες και τα έθνη.

Λ. Π: Κατά τη γνώμη μου, το να έρχονται στο σχολείο μας είναι καλύτερο γι’ αυτούς γιατί συνηθίζουν τη γλώσσα και το νέο περιβάλλον.

Τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση τους; Θα ήθελες να μάθεις ελληνικά; Θα έμενες στην Ελλάδα ή θα έφευγες σε άλλη χώρα; Θεωρείς τη Γερμανία καλύτερο προορισμό;

Α. Μ: Αν ήμουν στη θέση τους, θα ήθελα να μάθω ελληνικά για να μπορώ να επικοινωνώ με τους Έλληνες. Αν πάλι οι γονείς μου αποφάσιζαν ότι θα έπρεπε να φύγουμε, τότε θα έφευγα κι εγώ μαζί τους αναγκαστικά.

Ρ. Δ: Αν ήμουν πρόσφυγας, θα σεβόμουν την Ελλάδα και θα μάθαινα την ελληνική γλώσσα, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω να ζω στη χώρα που με βοήθησε. Θεωρώ την Γερμανία καλύτερο προορισμό γιατί είναι πιο οργανωμένη χώρα, αλλά η Ελλάδα προσφέρει μεγαλύτερη βοήθεια.

Λ. Π: Εγώ θα πήγαινα στην Γερμανία γιατί την θεωρώ καλύτερο προορισμό από την Ελλάδα.

  Όπως συμπεραίνουμε, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το προσφυγικό θέμα στον κάθε άνθρωπο, στο κάθε παιδί, στην κάθε οικογένεια. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η πλειοψηφία είναι θετική απέναντι στο προσφυγικό και πρόθυμη να καλωσορίσει και να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Αυτό βέβαια είναι και λογικό γιατί πολλοί Έλληνες είναι απόγονοι προσφύγων.

 Η γνώμη μου είναι πως το να φιλοξενούμε και να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους είναι πολύ σωστό και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σ’ αυτήν την προσπάθεια. Όμως, το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να σταματήσει ο πόλεμος και να γυρίσουν στον τόπο τους, με τις οικογένειές τους, ώστε να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους. Μέχρι τότε, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα ν’ αποφασίσουν να επιλέξουν πού θα κατοικήσουν και σε ποια χώρα θα εγκατασταθούν.

      Ας σκεφτούμε λοιπόν μήπως είμαστε αδρανείς σε αυτό το θέμα κι ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους και να δραστηριοποιηθούμε!

«Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη

μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
 κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
        και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή…»

                                            Λευτέρης Παπαδόπουλος